W okresie jesienno-zimowym straszą nas grypą, przeziębieniem. Część z nas daje się zastraszyć i wchodzi w lęk, czy nawet w panikę. Strach obniża odporność. Jak działa na człowieka zastraszanie, większość z nas już wie.
A gdyby tak spojrzeć na to wszystko z innej perspektywy? Zobaczyć, że jedni chorują, a inni nie. Odkąd pamiętam zastanawiałam się nad tym. Dlaczego przebywając z kimś chorym raz choruję, a innym razem nie. Dla mnie to było ciekawe.
Jakby to było, gdybyśmy doznając jakiejś dolegliwości, czy choroby, zadawali sobie pytania: Co się takiego wydarzyło zanim zachorowałam, zachorowałem? O czym wcześniej myślałam, myślałem?
Dzieci bardzo fajnie reagują na takie pytania. Oczywiście na początku są zdziwione i odpowiadają, że nic. Drążysz dalej. Pytasz, a jak było w szkole, przedszkolu, jak sobie radziłeś? Przykładowo okazuje się, że w szkole pokłócił się z kolegami, że chciał swojej nauczycielce brzydko odpowiedzieć, ale się nie odważył, bo czuł się zbyt mały. Co więcej był bardzo wściekły, powiedział, że jak będzie dorosły, to Panią uderzy. Jeśli rozmawiasz z dzieckiem i wyciągniesz z niego emocje i odczucia, to wtedy szybciej zdrowieje, albo nie choruje. Dzięki temu dolegliwości jak katar, oskrzela, grypa, czy ból brzucha szybko mijają. Niektóre dzieci same już się dopytują, a mnie boli tutaj noga i co to znaczy? I to jest piękne. Dziecko zaczyna myśleć, ma świadomość, że jego reakcje na sytuacje mogą objawiać się chorobą. Dlatego warto codziennie rozmawiać z dziećmi, pozwalać im mówić. Dzięki temu nauczą się opowiadać o tym co im ciąży w środku, nie będą tego kumulować i będą zdrowe.
Reasumując warto ze sobą rozmawiać schodząc do naszych podziemi. Dolegliwość jest dla nas informacją i drogowskazem.